ارتباط احساس خودسودمندی، خطرپذیری و اجرای ورزشی

چکیده پژوهش حاضر مطالعه احساس خودسودمندی و رفتار خطر پذیر بعنوان برآوردکنندگان اجرا بود. روش این تحقیق توصیفی – همبستگی بود. جامعه آماری تحقیق حاضر را کلیه ورزشکاران مرد کاراته کا به تعداد 130 نفر که در مسابقات انتخابی تیم ملی کاراته بزرگسالان ایران شرکت داشتند، تشکیل دادند که نمونه برابر با جامعه در نظر گرفته شد. جهت بررسی میزان خودسودمندی در ورزشکاران از پرسشنامه محقق ساخته برگرفته از پرسشنامه خودسودمندی جسمانی ریز تحلیل (pse) بندورا (1997) استفاده گردید و جهت اندازه گیری میزان خطرپذیری در ورزشکاران از پرسشنامه گلدبرگ (1999) استفاده شد و جهت اندازه گیری عملکرد از نتیجه اجرای مسابقات (مقام) جهت اندازه گیری عملکرد مورد استفاده گردید. جهت آزمون فرضیه های پژوهش از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره استفاده شد. یافته ها نشان داد بین میزان احساس خود سودمندی و خطرپذیری در شرکت کنندگان ارتباط معنی داری به صورت منفی وجود دارد (648/0- = r) و به ازاء یک واحد افزایش در میزان احساس خودسودمندی در شرکت کنندگان عملکرد آنها 54/2 افزایش و به ازاء یک واحد افزایش در میزان خطرپذیری عملکرد آنها 54/2 کاهش می یابد که این میزان پیش بینی از نظر آماری در سطح آلفای 5 درصد معنادار است. در نتیجه می توان گفت احساس خودسودمندی و خطرپذیری برآوردکننده معنی داری برای عملکرد در شرکت کنندگان می باشند. واژه های کلیدی: خودسودمندی، خطرپذیری، اجرا